-
1 imprecor (in-pr-)
imprecor (in-pr-) ātus, ārī, to call down upon, imprecate: alcui diras, Ta.: Litora litoribus contraria, i. e. pronounce the curse of enmity upon, V. -
2 clamito
clāmĭto, āvi, ātum ( part. pres. nom. plur. clamitantis, Varr. ap. Non. p. 356), 1, v. freq. n. and a. [clamo], to cry out violently or aloud, to bawl out, vociferate (class., esp. freq. since the Aug. per.; in Cic. only twice; not in Quint.; usu. of human beings).I.Neutr. (rare):II.ut illi clamitant,
Cic. Caecin. 3, 9;of a bird: ipsum (passerem) accipiter... vano clamitantem interficit,
Phaedr. 1, 9, 7.—Act.A.With the words or thoughts uttered as object.1.With direct citation:2.Chremes clamitans: Indignum facinus,
Ter. And. 1, 1, 117:atque clamitas, Laterensis: quo usque ista dicis?
Cic. Planc. 31, 75:quidam caricas vendens Cauneas clamitabat,
id. Div. 2, 40, 84:Volero, clamitans provoco,
Liv. 2, 55, 7:ad arma, et: pro vestram fidem, cives, clamitans,
id. 9, 24, 9; 27, 48, 12; Suet. Aug. 40; Tac. A. 1, 18.—With acc. and inf.:3.clamitabat falsa esse illa, quae, etc.,
Cic. Tusc. 2, 25, 60:saepe clamitans, liberum se... esse,
Caes. B. G. 5, 7; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 12, 2:clamitare coepit... ad Philotam decurrisse,
Curt. 6, 7, 27; 9, 8, 7; 10, 7, 10:clamitans non corporis esse sed loci morbum,
Sen. Ep. 104, 1; Suet. Calig. 58; Tac. A. 12, 7; 12, 35; id. H. 2, 29; cf. id. ib. 3, 10.— Pass. impers.:multisque sciscitantibus cuinam eam ferrent... Thalassio ferri clamitatum,
Liv. 1, 9, 12.—With subj.:4.Messalina clamitabat... audiret Octaviae matrem,
Tac. A. 11, 34:Mnester clamitans aspiceret verberum notas,
id. ib. 11, 36; 16, 10.—With acc.:5.quid clamitas?
Ter. And. 4, 4, 28:haec Volscio clamitante,
Liv. 3, 13, 3:quorum clamitant nomina,
Plin. Ep. 9, 6, 2:saeva et detestanda alicui,
to imprecate, Tac. A. 3, 23.—With ut or ne:B.Acerronia... dum se Agrippinam esse utque subveniretur matri principis clamitat, conficitur,
Tac. A. 14, 5; cf.:neve consulatus sui collegam dederet liberto... clamitabat,
id. ib. 16, 10.—With personal obj.:C.clamitant me ut revortar,
call on me, Plaut. Ps. 5, 1, 30 Lorenz (Fleck. inclamitant):clamitent Ne sycophantam,
call, Ter. And. 4, 5, 20:clamitans eum modo consulem modo dictatorem,
Ascon. p. 34, 13 Bait.:plausores, Augustianos militesque se triumphi ejus clamitantes,
Suet. Ner. 25. —Trop., of things, to proclaim, reveal, betray:nonne ipsum caput et supercilia illa penitus abrasa olere malitiam et clamitare calliditatem videntur?
Cic. Rosc. Am. 7, 20. -
3 comprecor
com-prĕcor ( conp-), ātus, āri, v. dep. (lit. to worship a deity with all the usages belonging thereto; hence, in gen.), to pray to, supplicate, implore (mostly ante-class. and rare; not in Cic.); constr. alicui, aliquem, aliquid, or absol.:Jovi molā salsā,
Plaut. Am. 2, 2, 108:deos,
Ter. Ad. 4, 5, 65 and 70: caelestūm fidem, * Cat. 64, 191.— Absol., to pray, supplicate:abi intro et conprecare,
Plaut. Mil. 2, 4, 41:Cythereïa, comprecor, ausis Assit,
Ov. M. 10, 640; 12, 285; 14, 379.—With dat. of pers., to imprecate, wish for a person:tunc mortem comprecantur sibi,
Sen. Ep. 99, 16:iratum principem alicui,
Plin. Ep. 4, 25, 2; so absol., Plin. Pan. 2 fin. -
4 conprecor
com-prĕcor ( conp-), ātus, āri, v. dep. (lit. to worship a deity with all the usages belonging thereto; hence, in gen.), to pray to, supplicate, implore (mostly ante-class. and rare; not in Cic.); constr. alicui, aliquem, aliquid, or absol.:Jovi molā salsā,
Plaut. Am. 2, 2, 108:deos,
Ter. Ad. 4, 5, 65 and 70: caelestūm fidem, * Cat. 64, 191.— Absol., to pray, supplicate:abi intro et conprecare,
Plaut. Mil. 2, 4, 41:Cythereïa, comprecor, ausis Assit,
Ov. M. 10, 640; 12, 285; 14, 379.—With dat. of pers., to imprecate, wish for a person:tunc mortem comprecantur sibi,
Sen. Ep. 99, 16:iratum principem alicui,
Plin. Ep. 4, 25, 2; so absol., Plin. Pan. 2 fin. -
5 deprecatus
dē-prĕcor, ātus, 1, v. dep. a.I.To avert, ward off (from one's self or others) by earnest prayer; to deprecate; also to pray, to intercede for the averting of any evil, or to obtain pardon for any transgression (cf. Gell. 6, 16, 3).A.In gen. (for syn. cf.: averto, averrunco, avoco, revoco —freq. and class.), constr. with the acc. (rei v. personae), the inf., the acc. and inf., ne, quominus, quin, and absol.(α).With acc. rei:(β).ullam ab sese calamitatem,
Cic. Verr. 2, 1, 60 fin.; cf.:ut a me quandam prope justam patriae querimoniam detester ac deprecer,
id. Cat. 1, 11: quibus servitutem mea miseria deprecor? Enn. ap. Gell. 6, 16, 9; cf.:ego meae cum vitae parcam, letum inimico deprecer?
id. ib. §10: qui nullum genus supplicii deprecatus est neque recusavit,
Cic. Tusc. 2, 22, 52:mortem,
Caes. B. G. 7, 40, 6; cf.:non jam mortem neque aerumnas, tantummodo inimici imperium et cruciatus corporis deprecor,
Sall. J. 24, 10:periculum,
Caes. B. C. 1, 5; Asin. Pollio ap. Cic. Fam. 10, 31, 3 (with refugere), Liv. 3, 58:poenam,
id. 40, 15:ignominiam,
id. 27, 20 fin.:iram senatus,
id. 39, 35:praecipiendi munus,
Quint. 2, 12, 12 et saep.—Of abstract subjects:Claudii invidiam Gracchi caritas deprecabatur,
averted, Cic. Rep. 6, 2 (ap. Gell. 6, 16, 11; and Non. 290, 17).—With acc. pers., usually in the sense of praying:(γ).quem deprecarentur, cum omnes essent sordidati?
Cic. Sest. 12: in hoc te deprecor, ne, etc., Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1:Patres, ne festinarent decernere, etc.,
Liv. 34, 59:senatum litteris deprecatus est, ne, etc.,
Suet. Caes. 29:dispensatorem deprecati sumus, ut, etc.,
Petr. 30, 9:deos mala (opp. bona rogare),
Sen. Q. N. 2, 33; cf.:hoc superos, hoc te quoque deprecor,
Val. Fl. 8, 53:numina versu,
Petr. 133, 2: Dominum, Vulg. [p. 552] Esth. 14, 3 et saep.—Less freq. in the sense of averting:lecto te solum, lecto te deprecor uno,
Prop. 2, 34, 17 (3, 32, 7 M.).—With inf.:* (δ).umbram accipere,
Stat. Th. 8, 116; Luc. 9, 213.—With acc. and inf., to plead in excuse:(ε).postquam errasse regem et Jugurthae scelere lapsum deprecati sunt,
Sall. J. 104, 4.—With ne:(ζ).primum deprecor, ne me, etc.,
Cic. Fin. 2, 1:unum petere ac deprecari... ne se armis despoliaret,
Caes. B. G. 2, 31, 4:spem ne nostram fieri patiare caducam, deprecor,
Ov. H. 15 (16), 170; cf. no., b; so,opp. to postulo ut,
Liv. 40, 15, 8.—And with the dat. of the person for whom one entreats: deprecari alicui ne vapulet, Plaut. As. grex 5.—With quominus:(η).neque illum se deprecari, quominus pergat,
Liv. 3, 9, 10 (but non precarere is the true reading in Cic. Fin. 2, 24, 79 fin.).—So very rarelywith quin:(θ).quin gravedinem ipsi ferat frigus,
Cat. 44, 18.—With ut (rarely):(ι).deprecatus esse dicitur, ut se tertium in amicitiam reciperent,
Lact. 5, 17, 23; cf.supra,
Petr. 30, 9.—Absol.:B.pro amico, pro republica deprecari,
Cic. Sest. 12 fin.; cf. Suet. Claud. 21; id. Vit. 14:arma deponat, roget, deprecetur,
Cic. Phil. 5, 1, 3; id. Or. 40, 138; Caes. B. G. 4, 7, 3; Quint. 5, 13, 2; *Verg. A. 12, 931 al.—In relig. lang., to imprecate: diras devotiones in eum deprecata, Ap. M. 9, p. 227.—2.Transf.:II.quasi non totidem mox deprecor illi Assidue,
execrate, Cat. 92, 3 (dictum est quasi detestor vel exsecror vel depello vel abominor, Gell. 6, 16, 5).—To pray for, intercede in behalf of (that which is in danger):vitam alicujus ab aliquo,
Cic. Sull. 26; cf. vitam sibi, Auct. B. Afr. 89, 3;paucos dies exsolvendo donativo deprecatum,
Tac. H. 1, 41:quos senatus non ad pacem deprecandam, sed ad denuntiandum bellum miserat,
Cic. Fam. 12, 24. Also with personal objects:a vobis deprecor custodem salutis meae,
Cic. Planc. 42, 102:nullae sunt imagines, quae me a vobis deprecentur,
id. Agr. 2, 36 fin.:te assiduae lacrimae C. Marcelli deprecantur,
id. Fam. 4, 7 fin. —Sometimes, by zeugma, deprecor is used in both senses, I. and II., with different objects: non mortem sed dilationem mortis deprecantur, Justin. 11, 9, 14; Gronov. ad loc.► dēprĕcātus, in pass. signif.:deprecatum bellum,
Just. 8, 5, 4: deprecato summo numine, Ap. M. 11, p. 270. -
6 deprecor
dē-prĕcor, ātus, 1, v. dep. a.I.To avert, ward off (from one's self or others) by earnest prayer; to deprecate; also to pray, to intercede for the averting of any evil, or to obtain pardon for any transgression (cf. Gell. 6, 16, 3).A.In gen. (for syn. cf.: averto, averrunco, avoco, revoco —freq. and class.), constr. with the acc. (rei v. personae), the inf., the acc. and inf., ne, quominus, quin, and absol.(α).With acc. rei:(β).ullam ab sese calamitatem,
Cic. Verr. 2, 1, 60 fin.; cf.:ut a me quandam prope justam patriae querimoniam detester ac deprecer,
id. Cat. 1, 11: quibus servitutem mea miseria deprecor? Enn. ap. Gell. 6, 16, 9; cf.:ego meae cum vitae parcam, letum inimico deprecer?
id. ib. §10: qui nullum genus supplicii deprecatus est neque recusavit,
Cic. Tusc. 2, 22, 52:mortem,
Caes. B. G. 7, 40, 6; cf.:non jam mortem neque aerumnas, tantummodo inimici imperium et cruciatus corporis deprecor,
Sall. J. 24, 10:periculum,
Caes. B. C. 1, 5; Asin. Pollio ap. Cic. Fam. 10, 31, 3 (with refugere), Liv. 3, 58:poenam,
id. 40, 15:ignominiam,
id. 27, 20 fin.:iram senatus,
id. 39, 35:praecipiendi munus,
Quint. 2, 12, 12 et saep.—Of abstract subjects:Claudii invidiam Gracchi caritas deprecabatur,
averted, Cic. Rep. 6, 2 (ap. Gell. 6, 16, 11; and Non. 290, 17).—With acc. pers., usually in the sense of praying:(γ).quem deprecarentur, cum omnes essent sordidati?
Cic. Sest. 12: in hoc te deprecor, ne, etc., Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1:Patres, ne festinarent decernere, etc.,
Liv. 34, 59:senatum litteris deprecatus est, ne, etc.,
Suet. Caes. 29:dispensatorem deprecati sumus, ut, etc.,
Petr. 30, 9:deos mala (opp. bona rogare),
Sen. Q. N. 2, 33; cf.:hoc superos, hoc te quoque deprecor,
Val. Fl. 8, 53:numina versu,
Petr. 133, 2: Dominum, Vulg. [p. 552] Esth. 14, 3 et saep.—Less freq. in the sense of averting:lecto te solum, lecto te deprecor uno,
Prop. 2, 34, 17 (3, 32, 7 M.).—With inf.:* (δ).umbram accipere,
Stat. Th. 8, 116; Luc. 9, 213.—With acc. and inf., to plead in excuse:(ε).postquam errasse regem et Jugurthae scelere lapsum deprecati sunt,
Sall. J. 104, 4.—With ne:(ζ).primum deprecor, ne me, etc.,
Cic. Fin. 2, 1:unum petere ac deprecari... ne se armis despoliaret,
Caes. B. G. 2, 31, 4:spem ne nostram fieri patiare caducam, deprecor,
Ov. H. 15 (16), 170; cf. no., b; so,opp. to postulo ut,
Liv. 40, 15, 8.—And with the dat. of the person for whom one entreats: deprecari alicui ne vapulet, Plaut. As. grex 5.—With quominus:(η).neque illum se deprecari, quominus pergat,
Liv. 3, 9, 10 (but non precarere is the true reading in Cic. Fin. 2, 24, 79 fin.).—So very rarelywith quin:(θ).quin gravedinem ipsi ferat frigus,
Cat. 44, 18.—With ut (rarely):(ι).deprecatus esse dicitur, ut se tertium in amicitiam reciperent,
Lact. 5, 17, 23; cf.supra,
Petr. 30, 9.—Absol.:B.pro amico, pro republica deprecari,
Cic. Sest. 12 fin.; cf. Suet. Claud. 21; id. Vit. 14:arma deponat, roget, deprecetur,
Cic. Phil. 5, 1, 3; id. Or. 40, 138; Caes. B. G. 4, 7, 3; Quint. 5, 13, 2; *Verg. A. 12, 931 al.—In relig. lang., to imprecate: diras devotiones in eum deprecata, Ap. M. 9, p. 227.—2.Transf.:II.quasi non totidem mox deprecor illi Assidue,
execrate, Cat. 92, 3 (dictum est quasi detestor vel exsecror vel depello vel abominor, Gell. 6, 16, 5).—To pray for, intercede in behalf of (that which is in danger):vitam alicujus ab aliquo,
Cic. Sull. 26; cf. vitam sibi, Auct. B. Afr. 89, 3;paucos dies exsolvendo donativo deprecatum,
Tac. H. 1, 41:quos senatus non ad pacem deprecandam, sed ad denuntiandum bellum miserat,
Cic. Fam. 12, 24. Also with personal objects:a vobis deprecor custodem salutis meae,
Cic. Planc. 42, 102:nullae sunt imagines, quae me a vobis deprecentur,
id. Agr. 2, 36 fin.:te assiduae lacrimae C. Marcelli deprecantur,
id. Fam. 4, 7 fin. —Sometimes, by zeugma, deprecor is used in both senses, I. and II., with different objects: non mortem sed dilationem mortis deprecantur, Justin. 11, 9, 14; Gronov. ad loc.► dēprĕcātus, in pass. signif.:deprecatum bellum,
Just. 8, 5, 4: deprecato summo numine, Ap. M. 11, p. 270. -
7 imprecor
I. (α).Of good wishes (rare): solito sermone salutem ei fuerat imprecatus, had wished health to her (on sneezing), App. M. 9, p. 228:(β).cui multos imprecamur annos,
Hier. Ep. 97 fin.:alicui bene,
Petr. 78.—Of evil: litora litoribus contraria, fluctibus [p. 908] undas lmprecor, Verg. A. 4, 629:II.diras Pompeio,
Plin. 8, 7, 7, § 21:hoc tibi pro meritis et talibus imprecor ausis, ut, etc.,
Mart. 7, 24, 7; Sen. Contr. 1, 3, 1; 3, 16, 5; Suet. Aug. 65; id. Cal. 23; Tac. A. 6, 24; id. H. 1, 84; Sen. Ep. 110, 2; id. Ben. 6, 27, 1 al.—To pray to, call upon, invoke (post-class.):incrementa solis augusti,
App. M. 2, p. 127:Deus pater est imprecandus, ut, etc.,
Hier. adv. Helv. 2. -
8 inprecor
I. (α).Of good wishes (rare): solito sermone salutem ei fuerat imprecatus, had wished health to her (on sneezing), App. M. 9, p. 228:(β).cui multos imprecamur annos,
Hier. Ep. 97 fin.:alicui bene,
Petr. 78.—Of evil: litora litoribus contraria, fluctibus [p. 908] undas lmprecor, Verg. A. 4, 629:II.diras Pompeio,
Plin. 8, 7, 7, § 21:hoc tibi pro meritis et talibus imprecor ausis, ut, etc.,
Mart. 7, 24, 7; Sen. Contr. 1, 3, 1; 3, 16, 5; Suet. Aug. 65; id. Cal. 23; Tac. A. 6, 24; id. H. 1, 84; Sen. Ep. 110, 2; id. Ben. 6, 27, 1 al.—To pray to, call upon, invoke (post-class.):incrementa solis augusti,
App. M. 2, p. 127:Deus pater est imprecandus, ut, etc.,
Hier. adv. Helv. 2.
См. также в других словарях:
Imprecate — Im pre*cate, v. t. [imp. & p. p. {Imprecated}; p. pr. & vb. n. {Imprecating}.] [L. imprecatus, p. p. of imprecari to imprecate; pref. im in, on + precari to pray. See {Pray}.] 1. To call down by prayer, as something hurtful or calamitous. [1913… … The Collaborative International Dictionary of English
imprecate — [im′pri kāt΄] vt. imprecated, imprecating [< L imprecatus, pp. of imprecari, to invoke, pray to < in , in, on + precari, to PRAY] 1. to pray for or invoke (evil, a curse, etc.) [to imprecate disaster upon one s foe] 2. Rare to invoke evil… … English World dictionary
imprecate — 1610s, probably a back formation from IMPRECATION (Cf. imprecation). Related: Imprecated; imprecating; imprecatory (1580s) … Etymology dictionary
imprecate — verb ( cated; cating) Etymology: Latin imprecatus, past participle of imprecari, from in + precari to pray more at pray Date: 1613 transitive verb to invoke evil on ; curse intransitive verb to utter curses … New Collegiate Dictionary
imprecate — imprecator, n. imprecatory, adj. /im pri kayt /, v.t., imprecated, imprecating. to invoke or call down (evil or curses), as upon a person. [1605 15; < L imprecatus ptp. of imprecari to invoke, pray to or for, equiv. to im IM 1 + prec PRAY + atus… … Universalium
imprecate — verb a) To call down by prayer, as something hurtful or calamitous. b) To invoke evil upon; to curse; to swear at. See Also: imprecation … Wiktionary
imprecate — (Roget s Thesaurus II) verb To invoke evil or injury upon: anathematize, curse, damn. Informal: cuss. Archaic: execrate, maledict. See WORDS … English dictionary for students
imprecate — im·pre·cate || ɪmprɪkeɪt v. curse, place a curse upon … English contemporary dictionary
imprecate — v. a. 1. Invoke (a curse or some evil), call down. 2. Curse, maledict, execrate, anathematize … New dictionary of synonyms
imprecate — v execrate, anathematize, send to perdition, curse, Sl. put the whammy on, Inf. jinx; damn, denounce, denunciate, condemn; blaspheme, slander … A Note on the Style of the synonym finder
imprecate — im·pre·cate … English syllables